احساس همدردی خود را گسترش دهید.
در ایجاد ارتباط هیچ چیزی بیش از گسترش احساس همدردی برای دیگران به ما کمک نمی کند. همدردی یک احساس دلسوزی است. این احساس میل دارد که شما خود را جای شخص دیگر قرار دهید. کانون توجه تان را از خود دور کنید و چیزی را تصور کنید که امکان دارد در گرفتاری شخص دیگر باشد و درعین حال نسبت به آن شخص احساس محبت کنید. احساس همدردی شناختی است که می فهمیم هر ذره از مشکلات سایر مردم، درد و ناکامی های آنها، همانند مشکلات خودمان واقعی هستند- اغلب خیلی هم بدتر از مشکلات ما. ما در شناخت این حقیقت و کوشش جهت ارائه کمک، قلب های خودمان را باز می کنیم و احساس سپاس خود را به طرزی چشمگیر افزایش می دهیم.
همدردی دو چیز را در برمی گیرد: قصد و عمل.
قصد صرفاً یعنی این که شما به یاد می آورید که قلب تان را به روی دیگران بگشایید؛ شما آنچه و آن کس را که برای خودتان مهم است به دیگران گسترش می دهید.
ادامه این مطلب از وبگاه #تبیان را در این لینک ببینید.
