من هم مثل خیلی آدمهای دیگر، سالهای زیادی از زندگیام را نفهمیده بودم که آرامش درونی یک انتخاب است. مطمئن نیستم چه فکر میکردم. شاید باور نداشتم که کسی بتواند یک آرامش درونی ماندگار داشته باشد. میدانستم که احساس آرامش خودم همیشه موقت بوده است.
زندگی من فراز و نشیبهای زیادی داشته است. موقعیتهای سخت زیادی برایم پیش آمده بود که باید با آنها کنار میآمدم. فکر میکنم باور داشتم که آرامش درونی را فقط قدیسها و راهبها میتوانند به دست آورند، یا آنهایی که زندگی تارک دنیا را انتخاب میکنند که لازم نیست با مشکلات روزمره دست و پنجه نرم کنند.
در دنیای خودم سردرگم بودم و نمیدانستم وقتی همیشه مشکلی در زندگی خودم یا آنهایی که دوستشان دارم وجود دارد، چطور میتوانم به آرامش برسم.
ادامه این مطلب از وبگاه #آلامتو را در این لینک ببینید.